Bron: Telegraaf.nl
Zijn vrouw wil geen BDSM-seks (bondage, dominantie, submission en sadomasochisme, red.), hij kan niet zonder. Sinds drie jaar zoekt hij daarom wekelijks zijn heil bij een ander, maar dat gaat niet zolang het virus rondwaart…
Al heb ik een minnares, ik wil vooropstellen dat mijn huwelijk met Irene goed is. We zijn al veertien jaar samen en ik houd zielsveel van haar. Zij is de moeder van mijn twee zoons en geen haar op mijn hoofd denkt eraan om haar ooit te verlaten. Maar seksueel gezien heb ik meer nodig dan zij me geeft. Ik houd ervan om gedomineerd te worden en dat zit er met haar niet in. Ik heb het verschillende keren voorgesteld, maar ze reageerde zo afwijzend, dat ik er verder niet meer over ben begonnen. Maar het is voor mij geen reden om de relatie te verbreken, want al het andere was gewoon goed. Zeker toen ze zwanger werd, heb ik voor mezelf besloten dat dit het dan is.
Rollenspel
We hebben gemiddeld zo’n twee keer per maand seks met elkaar en dat is dan meestal ’s ochtends als ik met een erectie wakker word. Ik raak namelijk wat moeilijker echt opgewonden zonder dat het rollenspel onderdeel uitmaakt van de vrijpartij. Ik vind het overigens wel heel prettig om haar te bevredigen, want dat voelt op de één of andere manier onderdanig. Maar het liefste zou ik dan verdergaan, dus dat zij mij vastbindt en eist dat ik haar tot een hoogtepunt breng of zo.
Omdat ik toch heel graag op die manier vrij, heb ik sinds een jaar of drie een vriendin met wie ik alleen seks heb. Ik ontmoette Desiree tijdens een managementcursus. Het was een weekend in een hotel en ’s avonds tijdens de borrel liet ze doorschemeren dat ze het opwindend vindt om in bed mannen te domineren. Van het een kwam het ander en we belandden samen op haar kamer. Ik had de nacht van mijn leven. Het was mijn eerste echte ervaring met BDSM en zij is een erg bedreven, ervaren ’meesteres’. Ik voel me schuldig tegenover Irene, maar omdat het zo afstandelijk is en ik me verder niet echt aangetrokken voel tot Desiree, kan ik ermee leven.
Sportschool
Ik heb het niet aan Irene verteld en ben dat ook niet van plan. Vóór corona zag ik Desiree bijna iedere week wel een keer, dus ik mis onze ontmoetingen enorm. Irene dacht dat ik wekelijks drie keer naar de sportschool ging, maar dat is in werkelijkheid dus twee keer. Ik wisselde de dagen een beetje af: de ene keer ging ik op maandag naar mijn ’meesteres’ en de andere weken op woensdag of vrijdag. Maar dat is sinds medio maart dus gestopt. Ik mis deze manier van seks enorm, maar zie geen mogelijkheden om Desiree te ontmoeten.
Besmettingsgevaar
Ik werk vanuit huis en Irene is ook de hele dag thuis. Ik heb nog wel overwogen om te gaan hardlopen ’s avonds, zodat ik misschien nog stiekem kan afspreken, maar dat voelt vanwege het besmettingsgevaar toch echt niet goed. Ik heb vanzelfsprekend altijd veilige seks, maar tegen corona kan ik me niet genoeg beschermen als ik seks heb met een ander. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn minnares enorm mis; ik kan niet wachten tot we ons weer normaler kunnen bewegen en ik mijn oude routines weer kan oppakken.
Je zou denken dat dit misschien de uitgelezen periode is om alle buitenechtelijke activiteiten voorgoed af te sluiten, maar dat gaat niet. Opbiechten aan Irene wat ik allemaal doe, kan en wil ik evenmin; ze zou het niet begrijpen en ontroostbaar zijn. Misschien wil ze me dan wel verlaten en dat wil ik al helemaal niet. Niet voor mezelf, niet voor de jongens, maar ook niet voor haar. Ik kan leven met mijn schuldgevoel, maar niet leven zonder me op deze manier seksueel te ontladen.
