Bron: Andc.tv.
BUITENLAND – Hysterische, naakte mensen, kipnuggets die rondvliegen op het terras of een piloot die ontploft. Je maakt wat mee, als je in de reisbranche werkt. Hotelmedewerkers, barvrouwen en stewardessen vertellen over hun opmerkelijkste klanten.
Rosa: ‘Een tijdje geleden werkte ik als schoonmaker in een hotel. In de kelder hadden we een aantal kamers en daar verbleef een wat vreemde vrouw. ’s Avonds nam ze vaak allerlei mensen mee en er hing altijd een ‘do not disturb’-bordje aan haar deur. Toen mijn collega’s daar op een dag toch mochten schoonmaken, vonden ze confetti en roze veren. De kamer lag er vol mee. Het was een raadsel wat die vrouw er de hele dag uitspookte met haar gasten. Een paar dagen later moest ze uitchecken. Dat moet altijd voor twaalf uur, maar om twee uur was ze er nog niet. Mijn collega’s klopten op haar deur, maar ze deed niet open. Om een uur of vier was de hoteleigenaar er klaar mee en belde hij de politie. Die heeft de vrouw aan haar handen en voeten de kamer uit moeten slepen. Drie keer raden wie daar vervolgens moest schoonmaken: moi. De kamer zag eruit als een bdsm-dungeon. De roze veren lagen echt o-ve-ral, we vonden wiet achter de tv en er lag gebruikt ondergoed in het bed. Ik ril er nog van.’
Sluipers Bernice: ‘Ik werk bij een cocktailbar op het strand van Mallorca, waar toeristen om een of andere reden altijd in de zee skinnydippen als het avond wordt. Terwijl het feest bij ons in de bar tot in de late uurtjes doorgaat, zien wij sommige mensen in de verte naakt verdwijnen in de zee. Op het strand is alleen veel sprake van sluipers: mensen die tussen de rotsen wachten tot je weg bent, naar je spullen sluipen en ze dan stelen. Daar zit soms een telefoon bij, maar vaak ook een shirt of ondergoed. Zo krijgen wij regelmatig (half)naakte, hysterische mensen over de vloer die met de raarste beschuldigingen komen. ‘Hoezo hebben jullie niet opgelet?’ ‘Jullie moeten wel wat hebben gezien!’ Eh, wij zijn gewoon aan het werk. Let voortaan lekker op je eigen spullen.’
Koffer in de lucht Menno: ‘Voor mijn werk sta ik als steward op de grond. Ik zorg dat alle passagiers in het vliegtuig komen. De vliegmaatschappij biedt ook zogenoemde IPB-tickets aan. Deze goedkopere tickets worden alleen aan eigen personeel verkocht en je mag alleen met zo’n ticket vliegen als er nog plek over is. Het kan dus zo zijn dat je al bij de gate staat, maar op het laatste moment toch niet mee kunt. Dat is het risico, en dat weet iedereen. Op een dag moesten wij een bijna volle vlucht aan de gate afhandelen, waar ook een paar IPB’ers op mee wilden. Mijn collega had de procedure zoals normaal afgehandeld, en had de IPB’ers die mee konden een stoel gegeven. Eén passagier, die nota bene zelf piloot was, kon helaas niet mee. Toen ik hem dat vertelde, werd hij boos: hij ging compleet door het lint. Die man heeft ons, zijn eigen collega’s dus, uitgescholden en ging zelfs met zijn koffer gooien. Uiteindelijk zijn wij maar van hem weggelopen, zodat hij even kon afkoelen. Van je collega’s moet je het hebben, hè?’
Rondvliegende kipnuggets Narineh: ‘Ik werk op het terras van een Belgisch wellnesshotel. Hier zoeken mensen vanuit het hele land en vanuit buurlanden de rust op. Het is een prachtig hotel met sauna’s, stoombaden en een uitgestrekt terras. Op een drukke zomerdag kwam er een man, ik schat hem tussen de 25 en 30 jaar, het terras opgelopen met een zak van Mcdonald’s in zijn hand. Vervolgens begon hij kipnuggets uit te delen aan iedere gast. Toen ik op hem afliep en hem vroeg of hij dit niet wilde doen, toonde hij geen begrip. We konden toch wel tegen een grapje? Toen hij merkte dat ik mijn geduld verloor, zag hij één oplossing om mij een hak te zetten: de nuggets in het rond gooien. Ook bij gasten op tafel. Uiteindelijk hebben twee andere serveerders hem van het terras af begeleid.’
